نوشته های مرتبط
از زمان حمله ی چنگیز خان مغول به ایران تا زمان به قدرت رسیدن غازان خان در سال ۶۹۴ هجری قمری را باید یک
دوران رکود هنری در ایران محسوب کرد.
ولی بعد از آن غازان خان با تشویق وزیر دانشمند خود، رشید الدین فضل الله، زمینه های ایجاد مراکز علمی – فرهنگی را مهیا ساخت.
به طور کلی در این دوره به توسعه در امر تولیدات صنعتی و صادرات بسیار توجه شد. یکی از مهمترین اقلام صادراتی ایران ابریشم و منسوجات ابریشمی بود.
همچنین کارگاه های پارچه بافی بسیاری در شهر های تبریز، سلطانیه، یزد، کاشان و نیشابور دایر شد.
بافت انواع پارچه های زربفت قیمتی که قبل از استیلای مغول در ایران وجود داشت، در دوره ی ایلخانان رونق فراوان یافت. در زمان غازان خان و به تدبیر وزیر او رشید الدین فضل الله، معامله زر و سیم آزاد شد. در نتیجه باعث تولید هرچه بیشتر بافته های زربفت شد.
علاوه بر بافت انواع زری، ابریشم بافی نیز به شیوه ی سلجوقی در مراکزی چون نیشابور تولید می شد.
پارچه های این دوره ( تیموری ) را می توان به چند گروه تقسیم کرد:
۱- پارچه های ابریشمی که از نظر نحوه ی بافت همانند دوره ی سلجوقی و قبل از آن می باشد. مانند پارچه های دو پودی.
۲- انواع پارچه های زربفت به خصوص یک نوع زری که در آن زر و سیم به مقدار فراوان به کار رفته به طوری که پارچه سنگین وزن می باشد.
۳- مخمل و مخمل کم خا یا کم پرز ( شاید مقصور خمان کم خواب باشد که در اصطلاح مخمل به کار می رود. )
۴- پارچه های نقاشی شده که با قالب نقش اندازی می شدند و نوعی نقاشی نیز روی پارچه مرسوم بوده که با موم انجام می گرفته است.
۵- گروه دیگری پارچه هایی هستند که بر روی آن ها دوخته دوزی ( پته ) انجام می شد و مرکز آن کرمان بود و غالباً به دست زنان انجام می گرفته.
نقوش روی پارچه های این دوره به چند گروه تقسیم می شوند:
۱- نقوش و موضوعاتی که تداوم اسلوب قرون اولیه اسلام و سلجوقی را در این دوره نشان می دهد
۲- نمونه هایی که در برگیرنده ی تاثیرات مستقیم هنر چین است.
۳- گروهی که نقوش تزئینی آن نشانگر ویژگی های این دوره است.
