نوشته های مرتبط
در قرون اولیه اسلام مهم ترین و فعال ترین کارگاه های پارچه بافی در مناطق طبرستان، گرگان، فارس و خوزستان
متمرکز بوده است.
در دوران سلجوقی علاوه بر شهر های فوق الذکر شهر های یزد و کاشان و تبریز نیز از زمره ی شهرهای پر اهمیت در امر پارچه بافی به این شهر ها افزوده شد.
از این دوره تعداد کمی پارچه بر جای مانده ولی همان تعداد کم بیانگر پیشرفت تکنیک و تنوع در رنگ و نقش می باشد.
موضوعات تزئینی پارچه های متعلق به این دوره متاثر از اسلوب ساسانی است ولی این شیوه به تدریج جای خود را به طرح های اسلیمی و نقوش پیچیده و مفصل گیاهی و طوماری، همراه با نقوش جانواران و حیوانات مختلف داده است.
علاوه بر این به کارگیری صحنه های شاعرانه و داستان های رزمی و عاشقانه، مقتبس از داستان های قدیم ایرانی به عنوان موضوعات تزئینی پارچه ها، بسیار مرسوم شد؛ از این نظر نقوش پارچه های این دوره نزدیکی و ارتباط خاصی با سفالینه های همزمان خود به خصوص سفالینه هایی با تکنیک مینایی پیدا می کند.
خط کوفی نیز برای تزئین این پارچه ها و به خصوص پارچه ی طراز استفاده می شد.
از مشخصات پارچه های دوره ی سلجوقی یک نوع پارچه ی ابریشمی است که با تغییر نور، تغییر رنگ می داد و به پارچه های رنگ و نیم رنگ معروف است. در بافت این پارچه، زمینه ( تار ) و نقوش ( پود ) همرنگ می باشند و نقوش فقط براق است، به طوری که کمی نسبت به زمینه ی پارچه برجسته نمایان می شود.
